Krick Koach

(तलको लेख काल्पनिक हो ।) नमस्ते! मेरो नाम माइकल हो ।तर नेपालीहरूले मलाई माया गरेर माइकालाल भनेर बोलाउँछन् । लकडाउनमा बस्दा-बस्दै मैले नेपाली भाषा सिक्ने मौका पायो ।सो, आज म नेपाल र नेपालीहरूको बारेमा जानेका कुराहरू सुनाउँदै छु ।हल्ला नगरी सुनिदिनुस् है त । 1) Crowding हाम्रो देशमा बिच बाटोमा बम भेटायो भने मान्छे टाढा टाढा भाग्छन्, तर यहाँ नेपालमा कतै बम भेट्टियो भने बम कस्तो रैछ हेर्नलाई वरिपरी गोलो घेरा बनाएर बस्दा रैछन् । अझ कसैकसैले त झन कुकर बमनै उठाएर भात पकाउन लग्दा रैछन् । 2) Formality नेपालीहरू जसले जतिखेर जसलाई भेट्दा पनि "खाजा खानु भयो?" , "खाना खानु भयो ? " भनेर सोध्दा रैछन् ।एकदिन बेस्सरी भोक लागेको बेला एकजनाले यस्तै सोध्नुभयो ।मैले "छैन" भन्यो तर उहाँ "ए हस् त" भन्दै जानुभयो ।त्यसरी सोधेपछि खाना खान बोलाउँनु हुन्छ होला भनेको त यस्तो प्रश्न त सोध्ने मात्रै पो रैछ । भोको पेट नै लखरलखर हिन्नु पर्यो नि । 3) Lightning काठमाडौँमा बस्दा एकदिन मेरा गाइडले भनेका थिए "आज पानी पर्ला जस्तो छ ।गड्याङ्ग-गुडुङ्ग गर्यो भने टिभी कम्प्युटर घरमा

(तलको लेख काल्पनिक हो ।) नमस्ते ! मेरो नाम रक्तलाल दुलाल ।नाममै दुई - दुईवटा लाल झुन्डिएकोले होला रातो रङ्गसँग मेरो विशेष लगाव छ । चाहे त्यो उ बेला लालगढमा लालटिनको उज्यालोमा पढ्दाको क्षण होस् अथवा बाको पैसा चोरेर लालमोहन किन्न जाँदा गाला रातैै हुने गरी बा को झापड भेटेको दिन होस् ।एउटा दलालको  चक्करमा लालपुर्जा थुपार्न लालयित हुँदा एकताल झन्डैले हलाल हुनुपर्यो  ! त्यस दिनदेखि रातो रङ्गप्रतिको मेरो विश्वास उड्यो । रातो रङ्ग र विशेषत : रगतको दृश्यदेखि भय उत्पन्न हुन थाल्यो । पाँच वर्ष अगाडिको कुरा हो । काठमाडौँको माइतीघरमा एउटा खुल्ला शिविर आयोजना भएको रहेछ ।त्यहाँ पस्दा बक्साभरी फलफूल , जुस र अन्डाहरू राखिएको देखियो । " कति रूपैयाँ पर्छ दाइ यसको ?" मैले सोधेँ । " पैसा पर्दैन ।नाम टिपाएर उ त्यता जाउ अनि सित्तैमा पाइन्छ । " छेउको काले दाइले भने । आफ्नो नाम टिपाएर छेउको बाङ्गे कुर्सीमा अडेसो लागेँ ।एकैछिनमा घाँटीमा सास नाप्ने तार झुन्डाउँदै एउटी नर्स आइपुगिन् । नर्स : अनि तपाईँ तयार हुनुहुन्छ त ? म : अँ ।एकदमै तयार छु ।तर …. के को लागि पो ?